کتاب مقدس شامل کتاب های معتبری (کتاب های معتبر یا “کانون کتاب مقدس” یعنی تمامی کتاب هایی که امروزه در یک کتاب به نام کتاب مقدس وجود دارد) می باشد که از طرف خدا به نویسنده الهام شده و بنابراین باید جزئی از کتاب مقدس باشند. نکته مشکل در مشخص کردن کتاب های معتبر کتاب مقدس اینجاست که کتاب مقدس لیستی از کتاب های معتبر که متعلق به آن است را در اختیار ما قرار نداده است. مشخص کردن این کتاب های معتبر در ابتدا بوسیله علمای یهود و بعدها بوسیله مسیحیان اولیه بود. در نهایت، خدا بود که تصمیم گرفت چه کتابهایی در کتاب مقدس بیاید. یک کتاب از وقتیکه خدا نوشتن آنرا الهام می کرد جزئی از کتاب های معتبر کتاب مقدس می شد. در واقع خدا پیروانش را مطمئن می ساخت که چه کتابهایی جزو کتاب مقدس هستند.

در مقایسه با عهد جدید، اختلاف کمتری درباره کتاب های معتبر عهد عتیق بود. یهودیان ایماندار انبیای خدا را تشخیص می دادند و نوشته های آنها را بعنوان الهام خدا قبول می کردند. در حالیکه بحث های غیر قابل انکاری هم درباره اعتبار کتاب های عهد قدیم تا 250 سال بعد از میلاد مسیح وجود داشت، اما درباره اعتبار متون مقدس یهودیان تقریبا توافق جهانی بود. تنها موردی که تا به امروز باقی ماند بحث بر روی بعضی نوشته های خارج از کتاب مقدس یا “آپوکریفا” است (آپوکریفا یا همان کتاب های غیر معتبری که در برخی نسخه های کتاب مقدس بین عهد قدیم و جدید و یا آخر عهد جدید آورده شده بودند). عده زیادی از علمای یهود آنها را مدارک خوب مذهبی و تاریخی می دانند، اما نه در سطح نوشته های مقدس یهودیان.

در مورد عهد جدید، مراحل تشخیص و جمع آوری کتاب های معتبر در قرن اول کلیسای مسیحی شروع شد. در همان اوایل، بعضی از کتب عهد جدید مشخص شدند. پولس نوشته های لوقا را به اندازه اعتبار عهد قدیم می داند (اول تیموتائوس فصل 5 آیه 18؛ تثنیه فصل 25 آیه 4 و لوقا فصل 10 آیه 7). پطرس نوشته های پولس را بعنوان کلام خدا اعلام کرد (دوم پطرس فصل 3 آیه های 15 تا 16). بعضی از کتابهای عهد جدید در بین کلیساها می گشتند (کولسیان فصل 4 آیه 16؛ اول تسالونیکیان فصل 5 آیه 27). رهبر مسیحیان در آن زمان حداقل به هشت کتاب عهد جدید اشاره کرد (95 سال بعد از میلاد مسیح). اگناتیوس انطاکی (اسقف انطاکیه) هفت کتاب عهد جدید را تایید کرد (115 سال بعد از میلاد مسیح). پولیکارپ یکی از شاگردان یوحنای رسول، 15 کتاب را تایید کرد (108 سال بعد از میلاد مسیح). بعدها، ایرِنئوس یکی دیگر از پدران کلیسای اولیه 21 کتاب را ذکر کرد (185 سال بعد از میلاد مسیح). هیپولیتوس 22 کتاب را مشخص کرد (170-235 سال بعد از میلاد مسیح). کتابهای عهد جدید که از همه بیشتر درباره آنها بحث بود شامل عبرانیان، یعقوب، دوم پطرس، دوم یوحنا و سوم یوحنا بودند.

لیست موراتورین، اولین لیست کتاب های معتبر عهد جدید بود که در سال 170 بعد از میلاد مسیح به انجام رسید. موراتورین شامل همه کتابهای عهد جدید بغیر از عبرانیان، یعقوب، و سوم یوحنا بود. در سال 363 بعد از میلاد مسیح شورای لاودکیه که مشتمل بر 30 رهبر بود اعلام کرد که فقط عهد قدیم (به همراه یک کتاب از آپوکریفا) و 26 کتاب عهد جدید (به غیر ار مکاشفه) باید در کلیساها خوانده شوند. شورای هیپو که مجتمع کلیسای آفریقایی بود (در سال 393 بعد از میلاد مسیح) و شورای کارتِج (در سال 397 بعد از میلاد مسیح) هم همان 27 کتاب را بعنوان کلام خدا تایید کردند.

این شوراها اصول مشابهی را برای تعیین اینکه کدام کتابهای عهد جدید حقیقتا از الهام روح خدا هستند، دنبال می کردند: 1) آیا نویسنده آن از حواریون یا بسیار نزدیک به حواریون بود؟ 2) آیا کتاب از طرف عده زیادی در بدن مسیح مورد قبول است؟ 3) آیا کتاب در هماهنگی با اصول ایمان و تعالیم اولیه هست؟ 4) آیا کتاب از استاندارد بالای اخلاقی و ارزشهای روحانی که نشاندهنده کار روح القدس است، بهره مند می باشد؟ این نکته بسیار مهم است که بیاد داشته باشیم کلیسا “لیست کتاب های معتبر” را تعیین نکرد. هیچ کدام از شوراهای کلیسای اولیه این تصمیم را نگرفت. تنها خدا بود که تعیین کرد چه کتابهایی در کتاب مقدس باشد. در واقع خدا تصمیم گرفت و آنرا به پیروانش منتقل می کرد. انسان در مراحل جمع آوری کتابهای کتاب مقدس دچار اشتباه می شد، اما خدا با قدرت خود و علی رغم بی اطلاعی ها و سرسختی های انسان، باعث شد که کلیسای اولیه کتابهایی را که او الهام کرده بود بشناسند.